Η Σύμβαση Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ) αποτελεί μια μορφή εργασιακής σχέσης που συναντάται κυρίως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά ρυθμίζεται από κανόνες του ιδιωτικού δικαίου. Ουσιαστικά, πρόκειται για σύμβαση εργασίας που δεν περιλαμβάνει ρητή ημερομηνία λήξης, γεγονός που διαχωρίζει τις ΙΔΑΧ από τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Οι εργαζόμενοι με τέτοιες συμβάσεις δεν θεωρούνται μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά ούτε και συμβασιούχοι με περιορισμένη διάρκεια σύμβασης. Βρίσκονται σε ένα ενδιάμεσο καθεστώς, το οποίο προσφέρει σταθερότητα και συνεχή απασχόληση, χωρίς όμως να εμπίπτουν στο πλαίσιο της μονιμότητας του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα.

Οι εργαζόμενοι με ΙΔΑΧ καλύπτουν συνήθως πάγιες και διαρκείς ανάγκες υπηρεσιών του δημοσίου ή νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, χωρίς όμως να εντάσσονται στην κατηγορία των μονίμων υπαλλήλων. Αν και η σχέση εργασίας τους διέπεται από το ιδιωτικό δίκαιο, στην πράξη έχουν εξασφαλισμένη επαγγελματική συνέχεια, δεδομένου ότι η σύμβασή τους δεν λήγει αυτόματα, αλλά μόνο υπό προϋποθέσεις όπως η παραίτηση, η συνταξιοδότηση ή η απόλυση για σπουδαίο λόγο. Οι όροι απασχόλησης και τα εργασιακά τους δικαιώματα προσομοιάζουν συχνά με εκείνα του μονίμου προσωπικού, ιδίως σε ό,τι αφορά τις απολαβές, τα ωράρια και τις άδειες.

Η ύπαρξη του καθεστώτος ΙΔΑΧ αντανακλά την ανάγκη του κράτους να καλύψει χρόνιες ελλείψεις σε προσωπικό, χωρίς να επεκτείνει τον αριθμό των μονίμων υπαλλήλων, που υπόκεινται σε αυστηρότερους δημοσιονομικούς περιορισμούς και διαδικασίες πρόσληψης. Σε αρκετές περιπτώσεις, εργαζόμενοι που αρχικά προσλαμβάνονται με σύμβαση ορισμένου χρόνου, μετατρέπονται κατόπιν σε ΙΔΑΧ μέσω δικαστικών αποφάσεων ή νομοθετικών ρυθμίσεων. Αυτό το μεταβατικό καθεστώς έχει υπάρξει σημείο έντονης πολιτικής και νομικής αντιπαράθεσης, κυρίως όταν συνδέεται με μονιμοποιήσεις μέσω παρακάμψεων διαγωνιστικών διαδικασιών.

Συνολικά, οι συμβάσεις ΙΔΑΧ αποτελούν μια υβριδική μορφή απασχόλησης στο δημόσιο, η οποία επιδιώκει να ισορροπήσει την ανάγκη για σταθερό εργατικό δυναμικό με τους περιορισμούς της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της διαφανούς πρόσληψης. Εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικό ποσοστό του ανθρώπινου δυναμικού στον δημόσιο τομέα, με ειδικό βάρος σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση και οι κοινωνικές υπηρεσίες.