Σημαντικές διαφορές στην οικονομική προσιτότητα μεταξύ των ευρωπαϊκών πρωτευουσών καταγράφει η έκθεση της Tradingpedia, η οποία αξιολόγησε το κόστος ζωής σε 37 πόλεις βάσει του μέσου καθαρού εισοδήματος και των βασικών μηνιαίων εξόδων.
Η εικόνα της Αθήνας και οι πιο ευνοημένες πόλεις
Η Αθήνα εμφανίζεται ως η τρίτη πιο οικονομικά απρόσιτη πρωτεύουσα στην Ευρώπη, με τα βασικά έξοδα διαβίωσης να υπερβαίνουν το μέσο μηνιαίο εισόδημα κατά 132 ευρώ. Συγκεκριμένα, οι κάτοικοι κερδίζουν περίπου 1.017 ευρώ, ενώ ξοδεύουν 1.149 ευρώ για ενοίκιο, διατροφή, μεταφορές και άλλα καθημερινά έξοδα.
Στον αντίποδα, οι πόλεις με την καλύτερη αναλογία κόστους ζωής προς εισόδημα είναι το Λουξεμβούργο, η Βέρνη και οι Βρυξέλλες. Στο Λουξεμβούργο, για παράδειγμα, τα έξοδα αντιστοιχούν μόλις στο 40,2% του μέσου μισθού των 5.590 ευρώ, επιτρέποντας στους κατοίκους να αποταμιεύουν ή να δαπανούν τα υπόλοιπα 3.353 ευρώ.
Οι λιγότερο προσιτές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες
Η Βαρσοβία κατατάσσεται ως η πιο οικονομικά δυσπρόσιτη πόλη, με τους κατοίκους να αντιμετωπίζουν μηνιαίο έλλειμμα 466 ευρώ. Τα Τίρανα ακολουθούν, με βασικά έξοδα 818 ευρώ και μέσο εισόδημα μόλις 673 ευρώ, δημιουργώντας μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική καθημερινότητα.
Υψηλό κόστος, αλλά όχι πάντα απρόσιτο
Η έκθεση υπογραμμίζει ότι το υψηλό κόστος ζωής δεν συνεπάγεται απαραίτητα και οικονομική αδυναμία. Πόλεις όπως η Βέρνη και η Κοπεγχάγη παραμένουν προσιτές, παρά τα υψηλά τους έξοδα, καθώς οι μισθοί είναι αρκετά υψηλοί ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες των κατοίκων με ευχέρεια.
Αντίθετα, το Κισινάου, παρά το χαμηλό κόστος διαβίωσης (περίπου 500–650 ευρώ), συγκαταλέγεται στις λιγότερο προσιτές πόλεις, αφού τα έξοδα ξεπερνούν το εισόδημα κατά 4,1%.
Εξειδικευμένα κριτήρια ανά κατηγορία
Ανά κατηγορία κόστους, το Λουξεμβούργο ηγείται σε όλες τις βασικές ανάγκες. Το Λονδίνο καταγράφει προσιτές τιμές στα τρόφιμα, η Πράγα στις δημόσιες συγκοινωνίες και η Βέρνη στην ψυχαγωγία – πάντα σε συσχέτιση με τον μέσο τοπικό μισθό.
Η μελέτη της Tradingpedia αποτυπώνει με σαφήνεια την ανάγκη για πιο ισόρροπες οικονομικές πολιτικές σε επίπεδο πόλεων, λαμβάνοντας υπόψη την καθημερινή πραγματικότητα των κατοίκων τους.
